Fakt stwierdzony.

Teraz tą wiadomością nie zadziwiłam wielu osób, bo zbrodni dokonałam równo tydzień temu. Z wstawieniem posta, dotyczącego ścięcia włosów, chciałam odczekać jakiś czas aby móc się wypowiedzieć co i jak.

Może zacznę od początku.

Dlaczego? 

W sumie, to sama nie wiem. Zastanawiałam się nad ścięciem już jakiś czas temu, aczkolwiek nie brałam tego na poważnie. Tak na prawdę miałam w planach podcięcie samych końcówek, ale pewnego wieczoru, zainspirowało mnie jedno zdjęcie i stwierdziłam, że w sumie czemu nie ? Więc tak jak, na to teraz patrzę, była to dość spontaniczna decyzja, ale nie żałuję! (o tym będę się rozwodzić za sekundkę).

Dowiedziałam się gdzie, co i jak, żeby wszystko poszło po mojej myśli i na następny dzień wylądowałam we Wrocławiu u fryzjera. (Pojechałam do Wrocławia, głownie ze względu na to, że na miejscu od razu mogłam sprzedać, ścięte włosy)

Siedząc już, na krześle i tak patrząc na moje (jeszcze) długie włosy, naprawdę się bałam. Że będę wyglądała jak pięciolatka, jak pies albo grzyb. Ale stwierdziłam, że YOLO i tniemy! "najwyżej będę chodziła w czapce." 

Moich włosów starczyło idealnie na styk, do skupu. (ponieważ potrzebne było min 40cm włosów) Z czego bardzo się cieszę (chodź czuję troszeczkę dziwnie wiedząc, że ktoś będzie miał na swojej głowie, moje włosy), bo podcinanie i stylizowanie włosów było gratis.

Sam "proces" to nic nadzwyczajnego, więc nie będę się nad tym rozczulać, przejdę do opinii innych i własnej :)

Jeżeli chodzi o to jak ja się z tym czuję, muszę powiedzieć, że normalnie. W sumie to "bez szału". Znaczy się, żeby nie było, że mi się nie podoba! Podoba mi się i to bardzo!

Na pewno jest lżej, włosy jakie miałam były już dość ciężkie, ostatnimi czasy w ogóle nie chciały się układać, szybko się przetłuszczały i wyglądały jak mop. Myło się je strasznie długo, ciągle przeszkadzały w codziennym funkcjonowaniu. Na przykład zaczepiały mi się o zamki od bluzy/kurtki, wyrywały ćwieki z katany (traciłam albo włosy, albo ćwieki), zahaczały o krzesła w szkole i plątały w moje własne ręce, jak spałam. Nic fajnego. Ogólnie to miałam ich dość!

Jednym z niewielu plusów długich włosów było to, że były zdrowe, długie i kręcone. Wielu osobom się podobały i faktycznie czasami wyglądały ładnie. Poza tym mogłam wybierać w fryzurach, kucyk, kok, dobierany itp.

Teraz wszytko trwa wiele krócej, mycie, ew.suszenie (ale suszę tylko wtedy kiedy na prawdę muszę), prostowanie (z zegarkiem w ręku trwa dosłownie 4 min!). 

Mój plan wyglądał tak, że codziennie będę je prostować, ale odrobinę się zmienił. Przez to, że włosy są krótkie, musiałam zrezygnować z olejków, ponieważ nawet przy nałożeniu niewielkiej ilości, wyglądały po prostu źle(robiły się bardzo oklapłe). jeżeli więc nie mogę odżywiać ich olejkami, zostaje mi tylko maska, a taka ochrona nie wystarczy przed prostownicą. a bardzo bym nie chciała, aby końcówki były porozdwajane za dwa tygodnie. 

Więc w efekcie włosów nie prostuję, w zasadzie jedyne co z nimi robię to myję, nakładam maskę, rozczesuję i w mokrych włosach idę spać, rano jeszcze raz je przeczeszę i to byłoby na tyle. Na szczęście układają się wiele lepiej niż przypuszczałam!

Nie wiem czy już o tym wspominałam, ale jest wiele wygodniej, prościej i szybciej! Plus, uważam, że w takiej długości włosów jest mi korzystniej i wyglądam poważniej.

A jeżeli chodzi o reakcję innych. Musze zacząć od tego, że większość dzwoniła, pisała, pytała i nie wierzyła, że to zrobiłam. Na początku była gadka typu "ale jesteś głupia!" a później, że w sumie pasuje mi taka fryzura i wyglądam lepiej. 

Pojawiły się również porównania mnie do, po pierwsze: Matyldy (Natalie Portman) z filmu "Leon zawodowiec", choć różni nas brak grzywki u mnie i kolor włosów ale wciąż wiele osób twierdzi, że wyglądam jak ona.

Według mnie najbardziej trafnym, okazało się porównanie mnie do Leonarda DiCaprio z lat młodości.

I przy tym zostanę i właśnie na tym zakończę, ten jakże długi i meczący post.

I dziękuję Anecie, za wsparcie psychiczne, zrobienie zdjęć i odwiedzenie ze mną salonu fryzjerskiego po raz pierwszy od pięciu lat :)

Wypadałoby jeszcze napisać o co w ogóle chodzi. A więc chodzi o to, że raz do roku, organizowany jest rajd granica. Jest to impreza harcerska, śmię powiedzieć, że nawet stricte wędrownicza. Jak nazwa wskazuje, słowo Rajd oznacza rajd pieszy, a słowo Granica, że chodzi się "po" granicy polsko-czeskiej. (jejku, tłumaczyłam to jak malutkim dzieciom, przepraszam ale teraz wszystko powinno być jasne). 

 

Zacznę od początku czyli START.

Z Milicza do Karpacza (gdzie był start rajdu), dostaliśmy się kulturalnie i bez problemów autkiem, na szczęście mieliśmy taka możliwość, bo jechaliśmy 4-osobowym patrolem :) Gdy dojechaliśmy na miejsce, kupiliśmy mapy i mniej więcej ogarnęliśmy trasę. (Rajd dzieli się na kilka tras, my akurat szliśmy trasą VI czyli Bierutowską!). Komendantka trasy nasz szybko i bez problemów "odprawiła" sprawdziła czy wszystko mamy i dostaliśmy pozwolenie wyjścia na trasę. 

W tym momencie powinnam zrobić spację i enter i zacząć nowy podtytuł "dzień I" Ale to nie takie proste. Cudowni my, na samym początku pomyliliśmy szlaki no bo "BRAK DANYCH" (dla osób które nie wiedzą, tak nazywał się nasz patrol ) i zrobiliśmy 20 minut marszu na rozgrzewkę ;)

DZIEŃ I 

Ciężko mi ocenić stopień trudności trasy, szlaków itd, ponieważ jak już wcześniej wspominałam (ale aż wstyd się do tego przyznać) Pierwszy raz chodziłam po górach. Warto wyjaśnić też, że oczywiście przez cały rajd, mieliśmy na plecach wszystko to, co wydawało nam się niezbędne do przeżycia przez 3 dni w górach. Na szczęście ja spakowałam tylko i wyłącznie rzeczy, totalnie niezbędne i nie mogłam narzekać na ciężar mojego plecaka (ale z jedzeniem i wodą, na oko ważył ok 8-10kg). Nasza trasa zaczynała się, jak już wcześniej wspomniałam w Karpaczu, dokładniej Karpacz Biały Jar, stamtąd szliśmy czerwonym szlakiem do Schroniska pod Łomniczką. I już na tej krótkiej trasie moja kostka (u stopy oczywiście) przestała współpracować i trzeba było ją wspomóc bandażem. Później szliśmy do Schroniska Dom Śląski. I ten odcinek był dla mnie na prawdę wielkim hardcorem. Zgaduję, że w tym momencie bardzo wyolbrzymiam, ale w moich oczach wchodziliśmy bardzo stromo głazami, po prostu na siebie zrzuconymi. W moich oczach była to wielka pionowo ściana nie do przejścia. Zwłaszcza, że gdy miałam na sobie plecak i wiatr mocniej zawiał, czułam że na prawdę tracę równowagę. Ale również na tym odcinku, w końcu zobaczyłam, dlaczego ludzie tak bardzo kochają góry. Ja też w tym momencie je pokochałam i w sumie od razu zapomniałam, że istnieje coś takiego jak zmęczenie. Te piękne widoki, których nie da się opisać oni słowami, ani nawet zdjęciami. Na szczęście wszystko mam schowane gdzieś tam we wspomnieniach. Dalej przeszliśmy już na stronę Czeską i szlakiem niebieskim szliśmy do schroniska Lucni Bouda. Pamiętam jeszcze to cudowne uczucie , gdy idziesz "ścieżką" z kamieni, która ma szerokości może z metr, a zaraz obok ciebie jest spad(?) przepaść(?), nie mam pojęcia jak to nazwać, ale uczucie przegenialne! Co tu mogę powiedzieć, myślę, że nie ma co się rozpisywać bo jedyne co nasuwa mi się na myśl to MAGIA. Dalej do "U Bileho Labe" a potem żółtym szlakiem do Schroniska Odrodzenie już po granicy Polskiej. Na końcówce trasy, mogę śmiało powiedzieć byłam wycieńczona. Ale bardzo mi się podobało właśnie takie a nie inne zmęczenie. 

Nie umiem określić pogody jako ani złej, ani dobrej. Choć bardziej tu w stronę dobra, choć ciągle słońce zachodziło i robiło się zimno i potem znów zimno i znów ciepło. zimnociepłozimnociepłozimnociepło i tak ciągle. I do tego mnie przewiało, choć starałam się jak mogłam z odpowiednim ubiorem.

Więc po dojściu do schroniska zaczęłam czuć i zmęczenie i ciągle nasilającą się chorobę. Która rozwinęła się do tego stopnia, że nie mogłam ruszyć palcem.

                

DZIEŃ II

Jak już wspominałam o mojej narastającej chorobie, to na moje nieszczęście TO rozwinęło się tak, ze drugiego dnia rajdu nie mogłam wyjść z łóżka bo czułam się jakbym umierała. (i uwierzcie, o ile w ogóle dotrwaliście do tego momentu posta, jeżeli tak to brawo! a teraz do sedna, uwierzcie, że nie pamiętam kiedy jakakolwiek choroba by mnie tak rozłożyła, jak wtedy) No niestety. Magią drugiego dnia się nie nacieszyłam bo pół dnia przeleżałam nieżywa (a na moje szczęście spaliśmy dwa dni w tym samym schronisku, więc nie było większego problemu z tym, ze zostałam). A gdy moi towarzysze w połowie dnia wrócili z trasy, poczułam się trochę lepiej. Czosnek stawia na nogi! Cóż za genialny naturalny antybiotyk! Później czułam się na tyle ok, że mogłam wziąć udział w grach pomiędzy patrolowych, co było świetnym pomysłem, bo przez moje wstrętne choróbsko nie mogłam brać udział w integracjach nocnych (śpiewankach, grach itp), a na tych grach poznałam kilka nowych osób :)

Ale po chwili "życia" znów powróciła choroba i poszłam się kurować. (ale na szczęście znalazłam wi-fi, które przy zasięgu czeskim było wielkim zbawieniem, bo mogłam skontaktować się z mamą i uspokoić ją, że jednak żyje)

DZIEŃ III

Nastał ten dzień, kiedy wiedziałam, że nie ma odwrotu, że mimo choroby (która przestała się nasilać) idę w trasę. Nie ma robienia z siebie kaleki. Plecak na plecy i jedziemy! Wzięłam porcję dragów, które miały mnie trzymać przy życiu przez najbliższe 10h i poszłam!

Nie powiem, że byłam z siebie bardzo dumna. Ale wraz z resztą patrolu ustaliliśmy, że ze względu mojej choroby nie ma co porywać się na wielkie wody, i wracamy dzień wcześniej. (dzień 3 był ostatnim dniem rajdu, lecz u celu, spotykali się harcerze z wszystkich tras i na miejscu miał odbyć się koncert i integracja między "trasowa") Więc nasz plan wyglądał tak, że jak najszybciej lecimy po trasie, oby zdążyć na pociąg który był w okolicach godziny 14:30. 

A my na początku szlakiem czerwonym przez Śląskie Kamienie, Trzy Świnki i wodospad Kamieńczyka, do czarnego szlaku, a później prosto do Szklarskiej Poręby. Trasa w sumie nie była aż tak męcząca, była na prawdę bardzo przyjemna!

A! I ja to w ostatni dzień zawsze jest, wszystko co najlepsze się wtedy dzieje. Właśnie trzeciego dnia na trasie poznaliśmy bardzo przyjazny patrol (nie będę mówiła skąd, bo nie chcę zrobić faila i pomylić) Ale spory kawałek trasy szliśmy obok nich i gadaliśmy :) 

O! Jaka ja jestem głupia! Zapomniałam wspomnieć o głowie jednorożca! pewnie już gdzieś na zdjęciach wam się przewinęła. Osoba w głowie jednorożca to ja. Tak dla wyjaśnienia. Pakując się, stwierdziłam, że przy tak pięknych widokach wyjdą świetne zdjęcia. I tak właśnie było. Wraz z Agą miałyśmy dużo frajdy z robienia sobie zdjęć na tle pięknych i magicznych gór. 

I wracając do dnia 3, to po przejściu trasy w sumie wbiegliśmy na peron i nasz pociąg już był podstawiony. Więc szybko weszliśmy i kupiliśmy bilety. A ja nie pamiętam kiedy czułam się tak spełniona jak w momencie gdy zdjęłam z siebie plecak, i powiedziałam "przeszłaś rajd granica, prawie cały, ale przeszłaś" Biło ode mnie dumą na kilometr ;) 

A w samym pociągu spotkaliśmy mega przyjaznego pana konduktora, który po tym jak załapał, że jestesmy harcerzami zaczął uczyć nas węzłów i robił z nami zawody kto szybciej zwiąże dany węzeł. 

PODSUMOWANIE

I choć nie dane nam było (tylko i wyłącznie z mojej winy, głupiej choroby) spotkać się ze starymi znajomymi już na miejscu, to uważam, że rajd granica 2014 uważam za bardzo udany! I się zmęczyłam, i uśmiechałam, i podziwiałam widoki, i byłam pierwszy raz na prawdziwej górskiej wędrówce, i chorowałam, i robiłam zdjęcia, i w ogóle wszystko co chciałam!

Trasa VI Była mega i całej organizacji należą się owacje na stojąco! Przy okazji, jeżeli czyta to ktoś, z organizatorów lub uczestników, to ślę wam ogromne pozdrowienia i jest spora szansa, że nie macie pojęcia kim jestem, bo cały wolny czas przechorowałam w pokoju. Ale na pewno kojarzycie Jednorożca, więc pozdrowienia od jednorożca! 

Magia, góry, dobra zabawa, zmęczenie, przekraczanie barier, harcerstwo.